GURBET

2

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bu dünyaya gelişimiz bir gurbet hikâyesi dostlar. Çoğu şiire, şarkıya konu olmuştur gurbet. Gurbet o kadar acı ki/Ne varsa içimde/Hepsi bana yabancı/Hepsi başka biçimde.” diye seslenir bizlere “gurbet şairi” Kemalettin Kamu. Öyle ya da böyle gurbet sızlayan bir yaradır bazılarımızın içinde, bir yerlerde. Gurbet deriz, deriz de hangimiz dünyaya geldiğimiz andan itibaren gurbette olduğumuzun bilincindedir acaba? Gurbet sevdiklerinden, vatanından, ait olduğun yerden bir başka yerlerde bulunmak değil midir aslında. Hepimiz bu âleme kendi kaderimizi rol arkadaşlarımızla oynamaya geldik. Rolümüzü oynayacağız ve gideceğiz, gurbet de sona erecek. Kimiz, neyiz, neredeyiz, neden buradayız gibi bir sürü sorunun yanıtını bulmaya geldik dünya sahnesine. Unuttuk, unutturulduk. Hatırlayabilenlere aşk olsun. Bunu kavrayabilmek için pek çok sahne kuruldu, birçok oyuncu oyuna dâhil oldu. Oyunun farkına varabilenlere ne mutlu. Oyuna dâhil edilen oyuncu, oyun oynandığını bilmez de oyuna kaptırırsa kendini vay haline! Kendini bilme ve anlama. İşte bütün düğüm burada. Bu düğümü çözmeli. Çünkü her beden, çözdükçe açılan, açıldıkça çözülen düğümlerdir.

“Hayırlar var ola, şerler defola.” Şerler bizdeki vesveseler, korkular, kaygılar belki de. Hepsi de yolumuza koyduğumuz koca koca taşlar. Bu engelleri kaldırabilmenin yolu tüm bunların yerine umudu, sevgiyi yerleştirmektir. Ayağa kalkmalı, kendini bulmalı, vesvese bağını çözüp umut ipine sarılmalı ki huzur bulasın. Senin yolun “AŞK” yolu. Aşk yolunda da Allah‘ın ipine sarılan kurtuluş bulur. Haydi, çöz vesvese bağını! Bu bağ yok eder özünü ve benliğini. Öz benliğini güçlendir ki özgürleşebilesin. Özgürleş ki Hızır yoldaşın olsun. Hızır’ın yoldaşı olmak da hiç kolay değildir bu arada. Hızır’ın yoldaşı olabilmek için yargı, zan ve eleştiriden kurtulabilmek gerekir.

“KİBİR” en sinsi ve en derin kuyudur. Acziyetini kabul etmeyişin, kurban rolünü oynayışın ile seni benlik ağacına asar. Benlik ağacı kurbanını öyle sıkı sıkıya bağlar ve asar ki boğulurken bile başkasını suçlarsın. Yaşanan her şeyin sebebinin rol arkadaşların olduğunu düşünürsün.  Herkes ve her şey bir araya gelmiş ve seni bu ağaca asmıştır. Bu oyunu fark ettiğinde dolgun başaklar gibi boynunu büküp razı olursun. Anlarsın ki her şey senin gelişimin için var.

Olan biten bir şey de yok aslında. Öyle olduğunu zanneden bir bilincin ve kıt aklın var. O kıt akıllar benlik darağacını oluşturur, için için ağlar. Şansızlığına ağlar, aldatılmışlığına ağlar, terk edilmişliğine ağlar, anlaşılamadığına ağlar, hak etmediğine ağlar. Ağlar da ağlar. Ağlasın bakalım. Belki de o ağlayışlar içindeki zehri akıtacak. Zehir dışarı aksın ki yürekler yıkansın. O zehirler ne şekilde olursa olsun dışarıya çıkacak ki gönül hanesi kirlerden, paslardan temizlensin. Unutmayalım ki aydınlanma bütünü ve birliği fark etme ve hatırlamayla başlayacak.

Fark eden, hatırlayabilen ve aydınlananlardan olabilmek dileğiyle…