Yıl 1965, Mevsimlerden Yaz..

6

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bazen bir koku, bazen bir müzik, bazen bir giysi, bazen bir mekan, bazen bir yemek, alır götürür mü sizi de taaaa geçmişte bir yerlere ?

Bugün beni götürdü bir yemek taaa dokuzlu yaşlarıma… İlkokul üçüncü sınıftayım, yer İstanbul/ Pendik..

Henüz turizm sektörü gelişmemiş, ağaçlar katledilmemiş, denizler tertemiz..

Rahmetli Turgut Özal ile başlayan, kıyıların otellerle yağmalanması gibi konular gündemde değil..

Rahmetli babam, “ilk serbest Veteriner Hekimliği” Türkiye’de başlatan ilk kişi, aynı zamanda da Eczacıbaşı İlaç sektöründe Bölge Müdürlüğü yapıyor.

Konya’da yaşıyoruz ama babam sık sık İstanbul’a gidiyor iş için, dönüşünde bize inanılmaz hediyelerle geliyor çünkü 60’lı yıllardayız ve Konya’da şimdiki gibi mağazalar yok elbette..

İşte, yıl 1965,mevsimlerden yaz..

Eczacıbaşı İlaç Fabrikası’nın kurucusu ve sahibi, rahmetli Nejat Eczacıbaşı, İstanbul/ Pendik’te, çalışanları için ilk kamp hizmetini sunuyor..

Kamp sektörünün bile yaygınlaşmadığı bir dönemde..

Kamp denize sıfır, ormanlık bir alanda kurulmuş çadır kampı..

Çadırların önü masmavi, tertemiz  Marmara Deniz’i, denize doğru uzanan ahşap bir iskele ve iskelenin sonunda kampa ait bir kafeterya..

Çadırların arkasında ağaçların altında bir mutfak, mutfağın önünde ağaç masalar ve banklardan oluşan lokanta kısmı..

Son derece salaş ama bir o kadar keyif aldığımız, müthiş dostlukların oluştuğu bir ortam..

Kamplar on beş günlük olurdu.. Bu süre bize hiç uzun gelmezdi..

Halâ büyüleyici bir güzelliği olduğuna inandığım İstanbul ,o yıllarda beni daha da büyülerdi..

İlk yüzmeyi, ilk mektup arkadaşlarımı, ilk domino oyunun burada öğrendim..

İşte bugün yaptığım bir yemek ve bu yemeğin kokusu beni taaa o yıllara götürdü..

İlk defa bu kampta yemiş ve çok sevmiştik. Sonraları rahmetli annem bu yemeği evde de yapmaya başladı..

Aslında çok olağanüstü bir yemek değil belki de çoğunuzun evinde pişiyordur bu yemek..

Ama beni çocukluğuma ve kamp günlerime götürdüğü için çok özel..

Top top küçük köfteler kızartılıyor, küp küp doğranan patatesler, patlıcanlar, biberler de kızartılıyor, hepsi harmanlanıp bir kaba konuluyor, üzerine bol domates rendelenip, ister ocakta, ister fırında çok az tıkırdatılıyor..

İşte, o yemek bu yemek..

Bugün pişirdim bunu, pişirirken de nerelere gittim nerelere..

Şu kamp anımı da hemen belleğime getirdi yemeğin kokusu..

Yine kamptayız, öğlen saatleri, artık yavaş yavaş öğlen yemeğine gideceğiz.

Kampta bir hareketlilik başladı.

İskeleye bir özel yat yanaşıyordu. O yıllarda, şimdiki gibi denizde vızır vızır yatlar, botlar gezmediği için bu hepimizin dikkatini çekmişti..

Yat demir attı ve içinden son derece karizmatik, uzun boylu, beyaz keten pantolonlu, üzerinde lacivert keten blazer ceketiyle bir İstanbul beyfendisi indi ve lokantaya doğru yürümeye başladı.

Gelen Nejat Eczacıbaşı idi..

Öğlen yemeğine kampa gelmişti ve tek tek herkesle tanışarak, kamptan memnun olup, olmadığımızı sorarak bizlerle birlikte, sıradan bir kişiymiş gibi yemek yiyip, şakalaşmıştı..

O’nun kampta yarattığı bu sıcacık havayı çocuk olmama rağmen çok iyi hatırlıyorum.

Mütevaziliği, karizması sıradan birisiymiş gibi yarattığı o hava bana yaşamım boyunca örnek olmuştur.

Büyüdükçe küçülmenin ne olduğunu sanki o gün idrak ettim.

Neredeyse atmış seneye yaklaşan bu anım bir yemekle birlikte kayıtlarımdan çıktı ve satırlara döküldü..

Hoşgörünün, tevazuunun, sevginin, saygının, insan emeğinin hiç bir değerinin kalmadığı günümüzde, bu türlü ortamlarda yaşamış olmaktan, bunları bize yaşatan bir anne ve babaya sahip olmaktan dolayı kendimi çok şanslı görüyorum.

Günümüzde beş yıldızlı beton duvarların içinde, sayısız yiyeceğin sunulduğu açık büfelerin ve insan yığınlarının ne kadar ruhsuz ve soğuk olduğunu, ancak bu eski ortamları koklayan kişiler bilebilir..

Bu bakımdan kendimi çok şanslı görüyor, bu samimi ve sıcak ortamların bize kattığı ne çok şey olduğunu fark ederek yüce Rabbime sonsuz şükürler ediyorum..